عشق حقیقی

عشق حقیقی داستان دلدادگی است. داستان گداختن و سوختن است. و همیشه هم به دنبال معشوق بودن است. بدنبال رسیدن به هدف و ...
به قول خواجه حافظ شیرازی:
اگر تو یار نداری چرا طلب نکنی                   وگر به یار رسیدی چرا طرب نکنی
اون چیزی که در واقع واقعیت و حقیقت عشق رو نشون میده مرزهای ضمیر است و ثانیاْ در وجود معشوق می باشد. اگه بهتر بخوایم بگیم وجود معشوقه که حقیقی بودن عشق رو نشون میده. به قول شاعر:
فلفل هندی سیاه و خال مه رویان سیاه   ***  هردو جانسوزند اما این کجا و آن کجا
نکته مهم اینه که ارزش عشق بستگی مستقیم به ارزش معشوق داره، اگه معشوق دارای اصالت باشه بدون شک عشق نیز اصالت خواهد داشت. یا برعکس، اگه عشق حقیقی نباشه، عشق زودگذر و ظاهری و بالاخره مادی حساب میشه. وقتیکه عشق زودگذر و واقعی نباشه ارزش ملاک و مقیاس زشتیها و زیبائیهای معشوق مطرح میشه، به عبارت بهتر همون عشقیه که عاشق رو اسیر می کنه؛ که بقول مولانا:
عشقها کز پی رنگی بود                                          عشق نبود عاقبت ننگی بود
وقتی که عشق حقیقی نباشه، دختر یا پسر عاشق از روی هوس، اونم هوسی که نداشتن شناخت و جهل و نادانی همراهش باشه دل به معشوقش می بنده! با یه نگاه هوس انگیز طرف عاشق میشه و بارویاهای پوچ و بیهوده دل به معشوق می بنده. اون وقته که همین ضد ارزشها که به نظر فرد عاشق ارزش به حساب میاد، صورت واقعی خودش رو نشون میده و ...
اینجاست که عاشق به گمراهی خودش پی میبره و بعد به مقایسه با دیگران می پردازه و متوجه قضیه میشه و لحظه به لحظه عطش عشقش فروکش میشه. به قول گوته که میگه:
« در عشقهای زودگذر و یا غیر حقیقی آرایشگری خیال به اوج خود می رسد. قدرت تصور با رشد جسمانی تحریک می شود و تخیلات چنان روی می آورد که انسان می خواهد هر امر محبوب و مساعد را در صندوق مقدس خیال بگذراد و حقایق را با جامه ی تصورات بیاراید!»